Yıldız Haber Gerçek ve Tarafsız Haber Sitesi
İlgili Makaleler
Bazen çok şey söylemek istersin, için acıyla yanar kavrulur da sığdıramazsın hiç bir yere. Hani bir söyleyebilsem, anlatabilsem de içimdeki volkanı söndūrebilsem dersin ya, işte Melikem gidişinle içimde öyle bir volkan yandı ki söndūrmek istesem de bir türlü sönmüyor.
Çocukluğumuz geldi gözümün önüne birlikte oynadığımız oyunlarımız, dalgalı saçların sevimli ve güleç yüzünü hatırladım. Nermin’in peşinden ilk okula gizli kaçışımızı. En az 7 km dimdik yokuşu olan okul yolunda heyecanlı ve bir o kadar da hevesli gidişlerimizi, sonra da eve gelip fırça yeyişimizi düşündüm.
Biliyor musun Melikem ben ilk seninle büyüdüm çünkü; benden küçük kardeşim olmadığından ihale sana kalmıştı. Her ne kadar arkadaş gibi olsak ta senden her zaman kıdemliydim. Çünkü “hala” gibi bir misyonum vardı yani büyük olma duygusunu o yüzden ilk kez sen yaşattın bana. Koruma içgüdüsünü, sahiplenmeyi ve güçlü olmayı kendi çapında öğreniyor insan.
Çocuklar büyüklerin kararlarıyla yaşadıklarından dolayı abla rolüm fazla sürmedi ve bir gün anne ve babanla uzaklara gittin. Ben yine evin küçüğü olarak kaldım. Yani büyüklük duygum yarım kaldı. Koruma içgüdüm korunma iç güdüsüne bıraktı yerini. Yıllara karşı koyulur mu, zaman içinde yine bir araya geldik bir farkla sen artık Gökçeadalıydın. Fakat akrabalık bağının bir özelliği var fizanda da olsa birbirini buluyorsun. Artık genç kızdık ve macera göbek adımız olmuştu bitmek bilmeyen sohbetler, gece gündüz gezmelerle duramayan zaman akıp gidiyordu. Hayata kim karşı durabilir ki, 20’li yaşlar evlilik ve sorumlulukları getirse de bizlerin neşesinden, senin esprilerinden hiç birşey alamadI hatta çok daha fazlasını verdi. Zaman yetmiyordu ve gülmelerimizin karşısında çaresiz kalıyordu.
Melikem, can parem insan büyüklerinin ölümünü aklına getiriyor da küçüklerin ölümünü aklına getiremiyor be kuzum. Her şey çok çabuk gelişti ve hızlı gitti. Kabullenmeye yıllar yeter mi bilmiyorum ama çok zor be gülüm.
Hani dedim ya çok şey söylemek istiyorum, yazsam sayfalar yetmeyecek gibi geliyor. Nasıl anlatsam da içimde yanan volkanı söndürebilsem. O sihirli kelimeleri bulamıyorum, var mı onu da bilmiyorum. Hastanede yanına geldiğimde o amansız hastalığın insanı ne hale getirebildiğini ve çaresizliğin ne demek olduğunu gördüm ve senin onu yaşadığını anladım. Bitmiş bir vücudun yaşam azmini görmek tarifsiz bir acı verdi. Ayağa kalkmak ve konuşma isteğini anlamamak için eksik olmak lazımdı. Fakat ne yazık ki öyle bir illet sarmıştı ki vücudunu kalkmak bir yana ölümle pençeleştiriyor insanı. Dayan yürek dayanabilirsen. Ahh be Meluğum…
Melike yani kraliçe diye bildiğim adının anlamı meğer ne kadar çok şey içeriyormuş. Umut, hırs, direnme gücü, yaşam azmi, çilekeş, hayata dair her şey demek olduğunu anladım. Mutlu etmeyi kendine misyon edinmiş, içindeki fırtınalara ruhunu siper etmiştin. Vücudunun gençliğine güvendiysen de her şeyin bir dayanma gücü varmış. İçinde bastırarak büyüttüğün acılarını dışa mutluluk olarak göstermenin bedeliydi belkide bu hastalık. İnatçı kişiliğinle yeneceğine inanmıştın belki de, fakat bu amansız hastalık sinsice içinde büyüdükçe büyüdü.
İnancın ve bilincin sayesinde kendini hazırlamış olsan da seni sevenleri yokluğuna hazırlamayı başaramadın ne yazık ki…
Gidişinle seni seven herkes yarım kaldı. Her birimizde o kadar çok şey bıraktın ki dört tarafımız seninle dolu, nefes almakta güçlük çekiyoruz. Adanın kaldırımları yerinden oynadı, Şahinkaya sessizliğe büründü, Dereköy desen öksüz, Kaleköy anlamını kaybetmiş, diktiğin ağaçlar ağladı biliyor musun canım bir tek toprak sevindi gidişine. Çünkü hepsi sensiz kaldı yeryüzünden bir Melike gelip geçti. İnanmak istesemesek te, kabul edemesek te Meluk artık yok demenin tarifsiz acısını hissediyoruz.
Yattığın yerde rahat uyu, Allahım mekanını cennet eylesin. Hoşçakal kardeşim, hoşçakal yeğenim, hoşçakal arkadaşım, hoşçakal canım benim…. HOŞÇAKAL
